Sinds de geboorte van onze prachtige dochter heb ik niks meer geschreven. Niet zo gek, na de rollercoaster waar we in zijn beland. Dus ik ga even heel kort door de bocht vertellen hoe en wat.
Als eerste: ZE IS GEWELDIG! Het moeder worden is iets fantastisch. Het is zo mooi dat ik bijna niet weet hoe ik dat zou moeten uitleggen. We zijn dol blij dat we dit hebben gedaan.
Als tweede: we hadden niet kunnen bedenken dat er zo veel klappen zouden komen. Gelukkig hoeven we maar een seconde aan haar te denken of naar haar te kijken om te weten dat het het allemaal waard is. Maar dat neemt niet weg dat we (ik en ook echt mijn man) heel wat te verduren hebben (gehad).
We geloven allebei heilig dat ze gewoon geboren heeft moeten worden. Ze hoort er helemaal bij. Maar we moeten al onze ideeën her-evalueren en nieuwe plannen maken, want zo zoals we het ons hadden bedacht, zo is het niet gegaan en zo zal het waarschijnlijk ook nooit worden.
Ik heb van mijn zwangerschap genoten. Ik was apetrots met mijn dikke buik (echt mega dik) en ondanks de onderrug klachten en de kleine miep-dingetjes had ik eigenlijk niet zo veel te klagen. Ik geloof dat ik 9 maanden gestraald heb.
Ze kwam drie dagen te vroeg. Ik had me voorgenomen om mijn man niet in de stress te laten schieten, maar toen mijn vliezen braken gilde ik dat het zo ver was. Als een gek gingen we door het huis. Hup naar het ziekenhuis en maar eens kijken hoe de dag zou verlopen.
Mijn tasje was natuurlijk goed ingepakt (daar had ik me weken eerder al simpel over gemaakt). Daar was dus goed over nagedacht, ik had zelfs een lijstje van last minute dingen die nog afgevinkt moesten worden. Ik wist wat ik aan wilde en mijn geboorteplan was ook al doorgenomen en aan iedereen gegeven.
Maar last minute – de dag tevoren bedacht de gynaecoloog dat het eigenlijk best eng was als ik een epileptische aanval zou krijgen – Of ik nog even met mijn neuroloog wilde bellen. HUH???? Gelukkig reageerde die snel en kreeg ik nog op de valreep een ‘voor het geval dat’-neuspray (want een zetpil gedurende de bevalling leek geen goed idee). Gelukkig dat we dit gedaan hebben want na 9-10 uur weeën weg puffen was het feest. Ja hoor daar kwamen de flitsen in mijn zicht. Neusspraytje er in en weg was de epilepsie, maar ik werd ook heel suf en reageerde slecht. Dus hup, van de pijnstilling af en weer terug worden gefloten.
Dat brengt me op puntje 2 waar op de valreep ook niet over was nagedacht. En dat was de beloofde ruggenprik die mijn NAH hoofd door de bevalling zou helpen – zodat ik niet zo moe zou worden. Tja … die mocht ik niet meer want ik had te veel bloedverdunners gekregen, om een trombose te voorkomen. Absoluut niet handig allemaal. Stom pompje met pijnstilling deed weinig, maar toen ze die even uitzetten (door die epileptische aanval), zag ik dat het toch wel degelijk iets deed.
Dus even mijn tip voor al de NAH-ers die willen bevallen. De neuroloog in het bevallingsziekenhuis zien voordat je hieraan begint. Een neuroloog ergens anders hebben is onhandig. En de neuroloog moet meedenken aan al de ‘wat als’ situaties. Ook moet je een gesprek hebben met de anesthesist, want die evalueren altijd ter plekke en alles wat je beloofd is gebeurt dus niet per definitie.
Oh mijn verhaal word veel te lang. Dus nu bulletpoints:
- 12 uur weeën
- 45 mins persen
- 1 keer ‘kleine’ epileptische aanval
- Geen ruggenprik
- Alles wat ik geleerd had over hoe, wat en wanneer te persen vergeten (gelukkig mijn man niet), en gynaecoloog heeft me precies gezegd wat ik wanneer en hoe moest doen (dus derde tip – focus on the doctor!)
- En een oerkracht waar ik niet op had durven hopen
- HOWEVER HARD AND PAINFUL, YOU ARE MADE TO GIVE BIRTH.
Met een plons lag ons krijsend klein meisje op mijn buik. Het mooiste moment van mijn leven. Hier heb ik even van mogen genieten, maar toen moest ik door naar de OK omdat de placenta er niet uit wilde en ik 3 liter bloed was verloren. Dit was even eng. Maar gelukkig is dit goed gegaan.
Eenmaal thuis:
Ik kon niks en mocht niks. Ik kon haar niet zelf oppakken, haar wassen, ik kon zelfs niet alleen naar de wc, en mezelf ook niet wassen. Dit vond ik moeilijk. Maar de kraamzorg was geweldig en heeft alles aan mijn bed gedaan (met badje en alles).
Nu ik terug denk weet ik verder niet meer zo veel. Wel de knuffel momenten, maar verder niet zo veel. Ik zat op een roze wolk en ik vond alles geweldig. Ik kon heel weinig en was heel slap (door het crazy lage hb gehalte). Maar eigenlijk ging het heel snel heel goed. Mijn adrenaline heeft me de door de eerste 3 maanden gedragen.
Het ging zelfs zo goed dat ik de nacht flesjes diensten van mijn man heb overgenomen. Ik liep ook door het dorp en ik was een en al grote glimlach. Totdat het mis ging.
Van het ene op de andere dag voelde ik het misgaan. Ik kreeg weer epileptische aanvallen. Geen kleine aanvallen, NEE … mega aanvallen. Ik ben opgenomen in SEIN, waar ik weer 2 weken moest blijven. De epilepsie was oncontroleerbaar. De neurologen wisten niet waarom ik zo heftig was ontspoord en waarom ik er niet uitkwam. Dus na 3 dagen stuiteren, mijn tong aan gort gebeten te hebben en heel veel angst hebben ze me plat gespoten. Daarna ging het weer okay. Ik mocht naar huis met een koffer vol pillen. Die pillen hebben hun invloed. Nu ben ik dus niet alleen moe door mijn prachtige dochter te verzorgen. Nee ik ben ook extra moe en hoog prikkelbaar door al die pillen. Ik begrijp dat ze nodig zijn, maar dat haalt niet weg dat ik de bijverschijnselen vreselijk vind.
Dit alles in combinatie met de extra crèche dagen, de extra dagelijkse oppas van mijn ouders en schoonouders en ons hondje terug geven aan mijn ouders, maakt dat ik de ‘oude ik’ mis. Niet de oude ik van voor het NAH. Nee, de oude ik, die mijn man en ik hadden gevonden en hadden geaccepteerd, van voordat we aan dit avontuur waren begonnen.
Don’t get me wrong. Ik zou dit allemaal voor geen goud willen missen of terug draaien. Maar eerlijk gezegd heb ik het zwaar. Aan de ene kant loop ik over van liefde en geluk van ons prachtige meisje en aan de andere kant heb ik extreem verdriet dat ik niet ben zoals ik wil zijn.
Het acceptatie proces moet dus weer opnieuw worden her ondernomen. YEAY for the never ending hard work.
P.S. mijn therapeut adviseerde mij om op te schrijven wat er nou allemaal was gebeurd. Zodat ik minder boos op mezelf word. Er is wel degelijk veel gebeurd. En ik weet dat ik al eerder tegenslagen heb verwerkt en geaccepteerd, maar deze lijkt momenteel toch echt best groot. Een beetje te groot. Soms weet ik me geen raad met mezelf en mijn emoties. Ik was toch al heel sterk met mijn NAH en ons leven. Waarom voel ik me dan nu niet sterk? En waarom kan ik het niet gewoon accepteren? Gelukkig weet en voel ik wel dat ik een goeie mamma ben. Gelukkig twijfel ik daar in ieder geval niet aan. (mooiste plus puntje van mijn leven).